Woodstock og Aquarius, skilur tú?

Beint nú siti eg við eitt opið vindeyga og síggi út yvir eina bláa vág við Steigafjøllunum sum bakgrund og longur burturi nakrar fjallatoppar á Streymoynni. Tað er ein vøkur sjón, serliga ein dag sum í dag. Sólin skínur og bert eitt lítið lot merkist. Nokk um tað. Meiningin við at nevna tað er, at fyri løtu síðani stakk ein tanki seg upp. Tá vit føroyingar eru so stoltir av okkara náttúru, hví dálka vit hana so illa? Um ein gongur runt niðri í bygdini/býnum, so ber ikki annað til enn at síggja skrell liggja og rekast, ofta beint við síðuna av skrellispannum enn tá .. Og um ein stegðgar uttanfyri bygt økið, er støðan lítið frægari. Um ein veruliga er so glaður fyri okkara vøkru náttúru ella yvirhøvur hevur nakran stoltleika av sínari bygd/býi, so skuldi tað ikki verið so torført at koyrt tómar bomm- og kipspakkar, fløskur, tyggigumm, íspinnar, sigarettstubbar í eina skrellispann, tí tað er alt annað enn langt í millum tær. Haraftrat sær tað nógv penari út, um ikki alt flýtur í skrelli vegna dovinskap. Tað kunnu ikki eingongd mótstandarir av umhvørvismálum , sum Óli Brechmann, noktað. Og ímeðan vit eru í tí hjørninum, so kunnu vit hyggja eftir skrellinum í heimunum. Tí sum øll, sum nakrantíð eru í Havn, verða mint um allan dag hvønn dag av skrellimonnunum, so skal burturkast skiljast, "Skilur tú?"

Tað er tó ótrúligt at, sum so nógv annað, sum vit sjálvi eiga at takað ábyrgd av, so endar umhvørvismál í løgtinginum saman við menniskjarættindum og líkarætti, har vit gloyma tey burtur og málini verða parkeraði heldur enn viðgjørd. Hvønn bata ger hetta? Hvussu er tað blivi soleiðis? Hava vit gloymt eina tíð, har fólk tóku í egnan barm og vístu sín áhuga fyri at loysa trupulleikarnar? Tá næmingar úr Hoydølum mótmæltu móti nato-støðini, tá tey fyri 40 árum síðani í Amerika savnaðust á Woodstock festivalinum um sína felagshugsjón um eina ljósari framtíð, sum aldrin kom, tí ungdómurin, sum eg sjálvur eri ein partur av, er blivin passivur og ungdómurin, sum var tá í tíðini, tá fólk trúðu upp á broyting og framgongd, nú situr í teimum týðandi sessunum í landinum og heiminum, men velja at vera passiv. Illusiónin av javnstøðu er doyggjandi, Demokratia stríðist fyri hvørt andatak og illusiónin um "Age of Aquarius" er farin frá einari alvorligari meining, sum kundi givið okkara samfelag nógv gott, til at vera tað reina meiningsleysa undirhald, sum framførðslan av "Hair" hjá næmingum úr Hoydølum seinasta ár vitnaði um. Hetta er ikki einasta tekni, men klæðini, sum hippie'arir brúktu sum mótmæli móti einum samfelagi, sum ikki riggaði - eitt mótmæli móti kapitalismuni - klæðini koma nú av og á framm aftur í mótaheiminum, har tey tæna kapitalismuni, sum hevur tikið tey sum krígsfangar.

Hetta er ikki meint sum grenj, men heldur nakrir tankar, sum eg vildi hava út. Men tað er nokk ikki so býtt at hyggja eftir samfelagnum, og hugsa, um vit sjálvi gera nóg mikið fyri at bøta um tað. Gera vit nokk fyri at fyribyrgja veðurlagsbroytingum, verja homosexuel, fáa javnstøðu til kvinnurnar. Hetta eru umráðandi mál, sum hvør einstakur eigur at gera sítt fyri. Vit fara helst ikki at kollvelta okkara samfelag í næstum, men hví ikki takað hugsjónina um "Age of Aquarius" til eftirtektar, so vit fáa tað besta frá báum síðum? Tí so longi vit stríðast fyri at fáa eitt fullkomi samfelag, kann tað ikki enda heilt galið.

Hetta var alt sovorði eg kom í tankar um, ímeðan eg gekk ein lítlan túr og iPod'urin byrjaði at spæla ein sang úr filminum "Hair."